حتما از این بیلبوردهای گنده در سطح شهر دیده اید که مزین به این جمله هستند: «تبلیغات هزینه نیست سرمایه گذاری است.»
در بین کشورهای پیشرفته دنیا این نوع نگاه و امثال این شعار برای تربیت نیروی انسانی و تولید فکر استفاده می شود. روزی پروفسور حسابی در کشوی میز آزمایشگاه خود در کشوری غربی با دسته چکی سفید امضاء مواجه شد؛ به گمان این که شاید مسئولان در صدد امتحان او هستند دسته چک را به مسئول خود تحویل داد و علت این رفتار را جویا شد.
جناب آقای مسئول به پروفسور حسابی توضیح می دهد که شما در حال تولید علم و کار آزمایشگاهی هستید بنابراین صحیح نیست هربار که به چیزی احتیاج داشتید برای دریافت بودجه به ما مراجعه کنید؛ این دسته چک با تمام برگه های سفید امضایش برای همین در اختیار شماست.
این مثالی بود از میزان اهمیتی که به تولید علم داده می شود. یکی از شاخص های توسعه در هر کشوری همین تولید علم و آموزش منابع انسانی است و در این بین محوری ترین نقش با معلمان است.
جایگاه یک معلم در هر کشوری را می توان با میزان اهمیتی که به علم آموزی، تعلیم و تربیت داده می شود سنجید و مشخص کرد. معلمی در کشور ما فراتر از یک شغل است.
روزگاری معلمان به خصوص در روستاهای دور افتاده در نقش قاضی، پزشک، مشاور خانواده، رابط مردم با مسئولان و.... ظاهر می شدند. هنوز هم بسیاری از معلمان برای خانواده ها این نقش را دارند. در این بین یک متر و شاخص دیگر هم برای شناخت واقعی جایگاه معلمان در جامعه (البته از دید مسئولان نه مردم) وجود دارد و آن وضعیت معیشتی آن هاست.
اگر به نقش و تأثیر معلم در جامعه به نسبت دیگر مشاغل اشراف داشته باشیم؛ اگر بدانیم جذب و حفظ نیروی انسانی توانمند چه تأثیری در پیشبرد اهداف یک سازمان دارد؟ وقتی بدانیم که دغدغه معاش مانع جدی برای جذب نیروی متخصص و در ادامه مسیر پیشرفت آن است می توانیم معیشت این قشر را شاخصی برای درک بهتر جایگاه آن ها در کشور بدانیم.
این مقایسه می تواند از چند منظر باشد؛ به طور مثال نسبت به تولید ناخالص ملی کشور، معیشت تمام مردم، درآمد دیگر اقشار جامعه و... کشورهای ژاپن، آلمان، کره جنوبی و سوئیس جزو کشورهایی هستند که بیشترین حقوق را به معلمان خود می دهند. به طور مثال میانگین درآمد یک معلم در سوئیس طی یک سال معادل ۵۸۵۲۰ دلار است، یعنی با احتساب مزایا معادل ۵ میلیون تومان ما برای هر ماه! درآمد سالیانه معلمان در آلمان ۴۸۸۰۰دلار و در ژاپن ۴۵۵۱۵ دلار است.
ایرادی که در این مقایسه وجود دارد این است که درآمد کل کشور و معیشت تمامی اقشار در آن لحاظ نشده برای همین مقایسه درآمد یک معلم با سرانه تولید ناخالص ملی روش بهتری است. به عنوان مثال درآمد یک معلم در کره جنوبی ۲۴۲ درصد این سرانه، در آلمان ۱۸۰ درصد و در ژاپن ۱۶۰ درصد سرانه تولید ناخالص ملی است.
از قرار این توجه به معلم در دیگر کشورها صرفا به معنای علاقه حاکمیت دیگر کشورها به این قشر نیست؛ بلکه میزان توجه آن ها را به ضرورت آموزش نسل ها و کاهش دغدغه های معلمان را نشان می دهد و صد البته در این راه بر خلاف نظر حاکم در کشور ما هزینه نمی کنند بلکه سرمایه گذاری می کنند.
مگر جز این است که یک معلم با وجود دو شیفت تدریس ،یعنی بعد از تدریس در مدرسه،ذر انواع کلاس های تقویتی، کنکور، خصوصی و... مشغول به تدریس میشوند تا درآمد خود را به رقمی بالاتر از یک میلیون و پانصدتومان برسانند .
رمقی برای به روز کردن اطلاعات، توجه بیشتر به دانش آموز و... ندارد و تنها می شود ماشینی که مدام تکرار می کند. دیگر معلم خوبی هم نخواهد بود چه برسد به یک مربی و حق هم دارد؛ چرا که این عدول از آرمان ها اثر وضعی بی توجهی به جایگاه اوست نه زیاده خواهی خود و همصنفانش!
در تمام کشورهای پیشرفته دنیا، معلمان جزو طبقه ممتاز جامعه محسوب می شوند. به طور مثال درآمد یک معلم در انگلستان ۱۱۴ درصد درآمد یک فعال صنعتی است. همین مقایسه در هلند رقمی معادل ۱۷۷ درصد، در کانادا ۱۶۳ درصد و در ژاپن ۱۸۵ درصد است.
هر چند در آستانه روز معلم تلخ کردن کام این قشر عزیز درست نیست اما باید گفت این نسبت در کشورما معادل ۵۰ درصد است.
البته مقایسه را در همین حقوق متوقف می کنیم وگرنه در بحث مزایا هم قصه سر دراز دارد، چنان که در پاکستان معلمان نمونه برای مطالعه بیشتر و کسب تجربه ،سفرهای خارجی دارند اما در کشور ما سفر علمی و... که وجود ندارد؛ حتی بر خلاف ارگان هایی مثل شرکت گاز، وزارت ارتباطات و... تسهیلات جزئی هم برای معلمان فراهم نیست و اگر روزی سودای سفر به سرشان بزند می توانند از اقامتی دلنشین در کلاس های مدارس شهرهای مختلف که با موکت آذین شده بهره ببرند.
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: